Pubblicato a Tirana in traduzione albanese la poesia di Pierfranco Bruni

Nëse flasim për fluturimin, gjithnjë mendja na shkon në fluturimet qiellore, fluturime poetike dhe, pse jo, edhe në fluturime shqiponjash. Pikërisht këtë ka zgjedhur Pierfranco Bruni për t’i titulluar poezitë e veta që na i sjell nga origjinali në shqip poeti dhe përkthyesi Arjan Kallço.

​Autori: Pierfranco Bruni
Titulli: Nostalgjia ka krahë shqiponje
​
@ Të gjitha të drejtat e Autorit
Përktheu në shqip nga origjinali Arjan Th. Kallço
Botimi i parë, 2018
ISBN: 978-9928-244-89-5
Përgatiti për botim: Roland Lushi
Formati : 13.5x20cm
Të gjitha të drejtat i takojnë autorit
Shtëpia botuese “ADA”
Adresa: Rr. Mihal Grameno Pall.32 Ap. 7
www. botimetada.com
Cel: 068 22 190 16
Tiranë mars 2018
CIP Katalogimi në botim BK Tiranë
Bruni, Pierfranco
Nostalgjia ka krahë shqiponje / Pierfranco Bruni ;
përkth. nga origj. Arjan Th. Kallço. – Tiranë :
Ada, 2018
48 f. ; 13.5×20 cm.
ISBN 978-9928-244-89-5
1.Letërsia italiane 2.Letërsia arbëreshe 3.Poezia
821.131.1 -1
821.18 ‘282.4(450) -1
​
Duaje Atdhenë si shqiponja folenë
Nëse flasim për fluturimin, gjithnjë mendja na shkon në fluturimet qiellore, fluturime poetike dhe, pse jo, edhe në fluturime shqiponjash. Pikërisht këtë ka zgjedhur Pierfranco Bruni për t’i titulluar poezitë e veta që na i sjell nga origjinali në shqip poeti dhe përkthyesi Arjan Kallço.
Si një fluturim shqiponje është i sendërtuar në tre pjesë. Pjesa e parë është një himn kushtuar marrëdhënies at e bir, e trajtuar me sinqeritet poetik, origjinalitet dhe formë të veçantë ndërthurrjesh. Me një finesë të lartë krijuese poeti Bruni mediton për çdo çast që ka kaluar me atin e vet, të cilin, kujtimet tepër intime dhe të thella dhe një bashkëbisedim këmbëkryq, e kanë shndërruar në shqiponjë që përmes fluturimit sjell tek ai lojën e fundit të shahut, melankoninë e humbjeve të përditshme, ironinë e ndarjes, lehet me orkide dhe trëndafila, por që e pengon poetin të gjejë fjalë ngushëlluese për dhimbjen që i la mungesa e të atit. Shqiponja, mbretëresha e qiellit, është zogu me fluturimin më të fuqishëm, prandaj praninë e Atit të munguar, nevojën e pranisë së tij, për ta nxjerra nga heshtje epokash, zërin e lojës atërore, e ndjen si fluturim shqiponje që luan me hënën, si me copa shkëmbinjsh që kthehet në uragan, me qëllim që ta ngrejë dallgë e të tregojë se marrëdhëniet at e bir përbëjnë momente kyçe jete të veçanta e të përjetshme.
Pjesa e dytë është një këngë që na kthen pas, në historinë e largët, është kënga për Teutën, mbretëreshën ilire, ngjyra e syve të së cilës ishte ajo e grave të Shkodrës, duke e kthyer në simbol dhe legjendë përtej historisë. Të shkruash artistikisht për personazhe historike e aq më tepër për një figurë si Teuta, sunduese e cila u pa gjithmonë si prijëse vizionare nga populli i vet. Duket sikur poeti është i dashuruar me Teutën e Ilirëve, me fisnikërinë, krenarinë, bukurinë e heshtjes së saj, mjegullën që e ka zbehur historinë, qoftë ajo e shkruar edhe nga Polibi. Kjo poemë është legjenda e identitetit, e profecisë, e nderit të Atdheut, por edhe pjesë e qytetërimit që sot e ka në ecurinë e vet pjesë të emrit Teutë.
Pjesa e tretë i kushtohet pikërisht dashurisë, ndjenjës më të bukur të përjetuar nga njeriu, shqetësimit më të kërkuar, udhëtimit më të pafund të shpirtit. Po sikur të mos ishte dashuri, çfarë do të ishte tjetër lidhja e dy njerëzve që ndiejnë njëri-tjetrin, për shpirtin binjak? Po të mos ishte dashuri, do të ishte festë, do të ishte lundrim në shpirtra detesh, do të ishte ylber që do të prekej nga balozët në udhët e qiellit. Mirëpo a festohet pa njeriun që dëshiron ta kesh pranë? A mund nisë një lundrim pa puthjen e bregut? A mund fluturohet në qiej kaltërsie pa e pasur shpirtin plot? Prandaj, sido të ecësh në vargjet e poezive, e kupton se e gjitha është një himn për dashurinë. Poezia e Brunit është filozofia e së bukurës, e dëshirës, e atdheut, e mitit, e dashurisë, është filozofia e ekzistencës së njeriut, e vdekjes që nuk e takojmë kurrë, veç në fluturime shqiponjash, e jetës së pasosur, por që përpiqemi që ta jetojmë plotësisht. Poezia e Brunit kthehet në profeci, sepse ajo guxon t’i lidhë shpirtrat përmes forcës së fjalës, ta ndriçojë humanizmin dhe solidaritetin njerëzor e mbi të gjitha ta lartësojë dashurinë, ndjenjën që na lidh në një “grackë” me të shkuarën, të tashmen e të ardhmen që ta plotësojmë historinë njerëzore dhe të tregojmë se gjërat e bukura dalin nga shpirtra fisnikë, siç është shpirti i poetit.

Se parliamo di volare, la nostra mente va sempre verso i voli celesti, i voli poetici e, perché no, anche sui voli delle aquile. È questo che ha scelto Pierfranco Bruni per nominare le sue poesie che ci portano dall’originale al poeta e traduttore albanese Arjan Kallço.

Autori: Pierfranco Bruni
Titolo: la nostalgia ha ali d’aquila

@ tutti i diritti d’autore dell’autore
(geme)
Prima pubblicazione, 2018
== altri progetti ==
Preparato per la pubblicazione: Roland Lushi
Formato: 13.5 x20cm
Tutti i diritti appartengono all’autore
Casa editrice “Ada”
Indirizzo: str. Michal Grameno Dick. 32 AP. 7
WWW. Botimetada. Com
22 190 16 16 16 16 16 16 16 16 16 16 16 16
Tirana marzo 2018
Cip katalogimi nella pubblicazione bk Tirana
Bruni, Pierfranco
La nostalgia ha ali d’aquila / Pierfranco Bruni;
Përkth. Da Origj. Arjan. Kallço. Tirana:
Ecco, 2018
48 F. 13.5 x20 cm.
== altri progetti ==
1. LETTERATURA ITALIANA 2. LETTERATURA ARBËRESHE 3. Poesia
821.131.1 -1
821.18 ‘282.4(450) -1

Amo la madrepatria come nido d’aquila
Se parliamo del volo, e ‘sempre la nostra mente che va su voli celesti, voli poetici e, perche’ no, anche su un volo eagle. Questo è esattamente ciò che Bruni Bruni ha scelto di avere diritto alle sue poesie che ci porta dall’originale al poeta albanese e traduttore arjan kallço.
Come volo dell’aquila, e ‘ la parte in tre parti. La prima parte è un inno dedicato alla relazione padre e figlio, trattato con sincerità poetica, originalità e forma speciale di forma. Con un poeta creativo di alta raffinatezza bruni contemplare per ogni momento che è passato con suo padre, che, ricordi molto intimi e profondi e una conversazione këmbëkryq, si sono rivolti all’aquila che attraverso il volo porta a lui l’ultima partita di scacchi, la melankoninë del quotidiano Perdite, l’ironia della separazione, più facile con orchidee e rose, ma che impedisce al poeta di trovare parole confortanti per il dolore che ha lasciato l’assenza di suo padre. L’ Aquila, la regina del cielo, è l’uccello con il volo più potente, quindi la presenza del padre mancato, il bisogno della sua presenza, per metterlo fuori dal silenzio età, la voce del gioco paterno, si sente come l’aquila Volo giocando con la luna, come con pezzi di rocce che tornano all’uragano, per alzare l’onda e dimostrare che il rapporto padre e figlio costituiscono momenti chiave della vita speciale ed eterna.
La seconda parte è una canzone che ci fa tornare indietro, nella lontana storia, è la canzone per teutën, la regina illirico, il cui colore degli occhi era quello delle donne di scutari, che lo trasforma in simbolo e leggenda oltre la storia. Scrivere artisticamente sui personaggi storici e più per una figura come teuta, la sentenza, che è sempre stata vista come guida del suo popolo. Sembra che il poeta sia innamorato della illiri del illiri, con la nobiltà, l’orgoglio, la bellezza del suo silenzio, la nebbia che ha sbiadito la storia, se è scritta anche da Polibio. Questa poesia è la leggenda dell’identità, la profezia, l’onore della Patria, ma anche parte della civiltà che oggi ha nella sua performance parte del nome teutë.
La terza parte è dedicata all’amore proprio, la sensazione più bella vissuta dall’uomo, la preoccupazione più esigente, il viaggio più infinito dell’anima. E se non fosse amore, quale sarebbe un altro legame di due persone che si sentono l’un l’altro, per l’anima gemella? Se non fosse amore, sarebbe una festa, sarebbe navigare nelle anime anime, sarebbe l’arcobaleno che sarebbe influenzato dai balozët sulle strade del paradiso. Ma si festeggia senza l’uomo a cui vuoi essere accanto? Possiamo iniziare una crociera senza il bacio della riva? Puoi volare nel cielo senza avere un’anima piena? Quindi, qualunque cosa cammini nei versi della poesia, ti accorgi che è tutto un inno all’amore. La poesia di brunit è la filosofia del di, il desiderio, la patria, il mito, dell’amore, è la filosofia dell’esistenza dell’uomo, della morte che non incontriamo mai, tranne sui voli di Hawking, della vita di forever , ma che cerchiamo di che completamente. La poesia di brunit ritorna alla profezia, perché osa collegare le anime attraverso la forza della parola, per illuminare l’umanità e la solidarietà umana e soprattutto per esaltare l’amore, la sensazione che ci lega ad una “trappola” con il passato , il presente del futuro per completare la storia umana e dimostrare che le cose belle escono dalle anime nobili, come l’anima del poeta.